Γνωρίζαμε καλά ότι ο πιο ενδιαφέρον τρόπος για φτάσεις στο
Εκουαδόρ απ’ το Περού ήταν από τον Αμαζόνιο και μετά απ’ τον ποταμό Νάρο με κανό και φορτηγίδες αλλά ακούγοντας
τους ταξιδιώτες που το είχαν τολμήσει να
μιλούν για σμήνη κουνουπιών, λαίμαργα πιράνχας και κίτρινο πυρετό κάναμε πίσω.
Το αεροσκάφος της AeroPeru ήταν άνετο και στην ώρα του,
όταν προσγειωνόταν, κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στις Άνδεις. Το Κίτο, η
πρωτεύουσα, μια κλασσική αποικιακή πόλη με έντονο το στοιχείο των Ίνκας,
κτισμένη στα 2850 μ.,κάτι που την κάνει την δεύτερη ψηλότερη πρωτεύουσα του
κόσμου μετά την Λα Παζ της Βολιβίας!
Αφήνοντας το Κίτο και κατηφορίζοντας στον Ειρηνικό, ανάμεσα
από τεράστιες μπανανοφυτείες, το περιβάλλον άλλαζε με ασύλληπτα γρήγορους
ρυθμούς. Απ’ τα πουλόβερ των Άνδεων και τις ινδιάνικες μουσικές, βρεθήκαμε ν’
απολαμβάνουμε παγωμένες μπίρες ανάμεσα σε σμήνη κουνουπιών και ήχους μουσικής κούμπια
στα παράλια περιμένοντας το επόμενο αεροσκάφος που θα μας κουβαλούσε στα Νησιά
Γκαλάμπαγκος. Εκεί ταξιδεύοντας από νησί σε νησί κολυμπούσαμε ανάμεσα σε
σαλάχια και τεράστια ακίνδυνα ιγκουάνα! Τα νησιά που ενέπνευσαν τον Δαρβίνο
ήταν εντυπωσιακά!
Τα ωμά θαλασσινά με λεμόνι και ποπ κορν ήταν ό,τι καλύτερο γαστρονομικά φάγαμε και οι ντόπιες
μπίρες διόλου απογοητευτικές! Τόσο η Club (φωτό) όσο και η Pilsner ήταν απλές αλλά τέλειες για τις
θερμοκρασίες που επικρατούσαν!
